De smaak van… vrijheid

Zo. De zomervakantie lijkt alweer lang geleden. Die zalige tussentijd waarin je meer dan anders buiten bent, simpeler leeft, je laaft aan zon en zee, andere culturen wil opsnuiven (of juist niet) en vooral omdat er niet zoveel van je gevraagd wordt. Voor mij is dat samen te vatten in Vrijheid. Dus daar gaat dit blog over. En ik heb de vrijheid genomen om deze later uit te laten komen, ook omdat ik niet wist hoe ik hier recepten aan kon verbinden? Maar het hoeft hier niet altijd te gaan over eten, en daarom nu dit onderwerp. Ik neem je even mee terug in mijn vakantieherinneringen, met de bijbehorende foto’s en het noemen van vakantiegerechten. Want  dat versimpelde leven laat mij ook vaak proeven van voedsel zonder veel opsmuk.

Ik ben de dochter van een hoofdmeester en kleuterjuf, en weet dus niet beter dan dat we lange vakanties hadden. Dan gingen we kamperen met de AlpenKreutzer, ergens in Europa. Voor mij vrijheid als in: onbezorgd. Later ben ik, naast kamperen, vaak mee op groepsreizen geweest, meestal actieve. Weer later met de rugzak ergens heen, en dan wel zien hoe het liep. Die vrijheid was heel prettig: volwassen genoeg om geen gekke dingen te doen, onbevangen genoeg om dat juist wel te doen.

Ik weet nog dat we een vakantie richting mijn zus op Sardinië wilden, een ticket naar Rome kochten, daar dwaalden en daarna op de bonnefooi door naar het zeilkamp bij mijn zus.

Onaangekondigd en in de –heerlijke!- tijd zonder mobiele telefoons was de verrassing groot dat we ineens op ‘haar’ strand waren.

We konden gewoon meedraaien en hebben zo ook nog een zeilzwerfweek gedaan. Niks aan comfort, alles aan indrukken! (Keerzijdes van vrijheid/ongeplande acties zijn er natuurlijk ook. Zo moesten we na twee weken weer terug om het vliegtuig in Rome te halen, bleek dat dat weekend de Italiaanse schoolvakantie ten einde liep en we onmogelijk van het eiland af kwamen. Slapend in de haven op ons geld en paspoorten voelden we juist even onvrijheid.)

 Toen we een gezin werden zijn we weer gaan kamperen, steeds iets luxer: van een tentje naar een grote tent, naar een vouwwagen, naar een camper. En nu is onze vakantie zo lekker lang, want die begint al in het voorjaar met weekendjes weg. En als we dan drie weken ergens heen gaan, weten we dat het daarna niet over is maar dat er vast nog een paar nazomerweekendjes komen. Momenten van buitenleven, onthaasten, elkaar weer eens goed spreken en ook geen zorg voor een huis(houden). Vrijheid. Dat uit zich bij mij vaak in lachen, springen, armen in de lucht, schommelen, naar de wolken staren.

En hoezeer ik ook van koken houd, is het in deze periode heerlijk om van minder te leven; kleinere hoeveelheden, simpeler gerechten.
Blikje bonen met wat knoflook en tomaat.
Omelet met overgebleven groentes.
Wentelteefjes van oud brood.
Gegrilde courgette, aubergine, paprika en ui van de bbq (en dan op een broodje met aioli!).

Of als ik echt geen zin heb om te koken: stukjes groenten, hummus om te dippen, blokjes kaas.

En natuurlijk camperkoffie: van een langzaam gezette filterkoffie, ouderwets opgegoten, geniet je ook langer!

En lieve lezers, het voelt natuurlijk heel dubbel om dit te vertellen. Om de rijkdom te hebben om het over vrijheid te hebben als in: ruimte, rust, ontplooiing. Want hoeveel mensen missen op het moment dit gevoel juist? Zoveel onvrede, onrecht, uitsluiting, uitbuiting en angst zorgen voor zoveel mensen dat ze grote zorgen hebben. Leven in overlevingsstand, slechts denkend aan de basisbehoeften. Ik vind het moeilijk te verteren dat niet iedereen in vrijheid leeft. Maar dat belet mij niet om mijn eigen vrijheid op te zoeken en te verdedigen, want juist op momenten van die rust merk ik op wat anderen –of de wereld- nodig hebben. En hoe ik daar mijn steentje aan kan bijdragen. Door wat warmte en aandacht te schenken bij het vullen van het pakket voor ons gezin in Roemenie. Door mee te helpen met acties voor gevluchte mensen, me realiserend dat je echt je huis en haard niet verlaat als je daar in vrijheid had kunnen blijven leven. Door te stemmen voor de vrijheid, om tegenstem te geven aan partijen die dat ten onrechte in hun naam hebben zitten. Door me de prachtige regels te herinneren van Marianne Williamson, die Nelson Mandela ooit gebruikte:

Onze diepste angst
Onze diepste angst is niet dat we onvolmaakt zijn.
Onze diepste angst is dat we immens krachtig zijn.
Het is ons licht, niet ons duister, dat ons het meest beangstigt.
We vragen ons zelf af;
Wie ben ik, om briljant, slim, talentvol en prachtig te zijn?
Maar wie ben jij om dat niet te zijn?
Je dient de wereld niet met valse bescheidenheid.
Er is niets verhevens in, jezelf klein te maken, zodat andere mensen zich niet onzeker zullen voelen.
We zijn allemaal bedoeld om te stralen, zoals kinderen dat doen.
En als we ons eigen licht laten schijnen,
geven we onbewust anderen toestemming hetzelfde te doen.
Wanneer we bevrijd zijn van onze eigen angst,
zal onze aanwezigheid automatisch anderen bevrijden.

 - Marianne Williamson

Onderzoek eens wat vrijheid voor jou is? Wat zijn de belemmeringen, kun je daar iets mee/tegen doen? En hoe zou jouw leven eruit zien als je Echte Vrijheid zou ervaren?

Groet, 

S.tel